Onderwijs vanuit het hart

Onderwijs vanuit het hart: waarom zouden we? Onderwijs, het aanleren van vaardigheden, dat doen wij toch per definitie met ons verstand? Zo hebben wij het altijd gedaan en zo zouden we het misschien wel willen blijven doen.

Maar helaas, de kinderen van deze tijd laten dit niet langer toe. Verstandelijke overwegingen van ons volwassenen worden door het jonge grut niet langer als absolute waarheid aangenomen. Nog geen twintig jaar geleden was voor een kind het woord van ‘de volwassene’ wet. Vandaag is dat wel even anders. De ‘waarom-vraag’ van bijvoorbeeld een 10-jarige kan niet langer van tafel worden geveegd door het ‘daarom-antwoord’ van de volwassene. Wie het toch nog probeert, zal al vlug moeten toegeven dat je deze tiener in de meeste gevallen niet met een kluitje in het riet kan sturen. Als volwassene kan je maar beter twee keer nadenken voordat je zijn vraag beantwoordt. Antwoord je zomaar wat voor de neus weg, dan krijg je vlug het deksel op de neus. ‘Dat klopt niet’ zegt hij dan. En je vraagt je af: ‘Hoe weet die jongen dat nu? Waar haalt hij het? Dat heeft hij toch nog niet geleerd?’

Wanneer je je echter als volwassene bewust bent dat het kind zijn intuïtieve vermogens gebruikt en het daardoor precies kan weten of de informatie die tot hem komt waar of niet waar is, kom je in een totaal andere verhouding tot dit kind te staan. Je bent je dan bewust dat het kind je als volwassene een kennisvraag stelt, waarop het een eerlijk antwoord verwacht. Deze kennisvraag wordt beantwoordt vanuit het intellect. Hierdoor ontwikkelt het kind zijn intellectuele vaardigheden. Het kennisoverdrachtproces dat zich tussen volwassene en kind afspeelt, leidt dan tot meer bewustwording. Echter niet alleen voor het kind, ook voor de volwassene.

Wanneer je als volwassene van een kind een vraag krijgt waarvan het antwoord voor het kind niet bevredigend is, kan je als volwassene voornamelijk uit twee oplossingsmogelijkheden kiezen. lees verder op Antroposofia.be